Septemberblues

Caroline van de Burgt is ambassadeur voor de biodiversiteit en schrijft maandelijks over biodiversiteit en wat ze allemaal tegenkomt in haar tuin.

Gisteravond hadden we een hoorspel in de slaapkamer. Een muis was duidelijk bezig om een hazelnootachtig ding tegen de schuine plafondplaten omhoog te duwen naar de zolder. Ik hoorde langzaam getrippel en iets schuren. Toen stagneerde het getrippel, rolde de noot met een vaartje naar beneden, achtervolgd door het snelle getrippel van de muis. Nog een aantal keren hoorde ik de noot naar boven bewegen en van boven weer naar beneden rollen, gevolgd door de muis. Na een aantal mislukte pogingen was de noot eindelijk boven. Tijdens het in slaap vallen probeerde ik te verzinnen hoe die muis daar kwam en - nog belangrijker - hoe ik hem daar weg kon krijgen.

De natuur is begonnen met het voorbereiden op de winter. Er worden wintervoorraden gemaakt en winternestjes gebouwd. Insecten leggen op veilige plekken eitjes die de winter moeten overleven en de gaaien verstoppen overal eikels. Mezen en vinken zijn ineens vergeten dat ze een territorium wilden verdedigen en trekken in grotere groepen samen op. Want in een grote groep is het makkelijker speuren naar voedsel. Ook hun roep is nu anders: geen waarschuwend ‘blijf hier weg’, maar meer een gezellig ‘waar zijn jullie, ik ben hier!’. Bomen en struiken stoppen met groeien. Alleen het gras groeit nog lekker door, zolang het warm genoeg blijft. 

Wij mensen oogsten de laatste appels en peren en maken het in huis weer gezellig voor de lange donkere avonden die gaan komen. Het heeft iets melancholisch. Zoals Gerard Cox het jaren zong: ‘het is weer voorbij, die mooie zomer’.